عطرِ شعرم پریده، می‌دانم
به مشامی‌نمی‌رسد بویش
ظرف ِ شعرم تهی از احساس است
داده از دست بوی ِ جادویش
شعرِ من مثل ِ خسته‌‌‌ای بیمار
که به آخِر رسیده نیرویش
مثل زنبور ِ فصل ِ یخبندان
که نمانده عسل به کندویش
شعر ِ من آنکه دلبری می‌کرد
با کلام ِ ظریف ِ دلجویش
نیست اکنون دلی گرفتارش
چون گره در میان ِ گیسویش
شعرم اکنون به بستر افتاده
خالی از هر دَوا ست مَفشویش
چاکرای جبین ِ او بسته
نیست بر چهره خال ِ هندویش
عطرِ شعرم پریده ، از بس که
غصّه باریده بر سر و رویش
افسانه محمدی شاهرخ🍃🌱🌿
